Tysiąc
Niesamowite połączenie kryminału, z folklorem, mitami i - kto wie – małym nadprzyrodzonym elementem. Nie zdradzę więcej, bo nie chcę psuć przyjemności. A jest całkiem duża.
Północ Polski. Po drodze do miejsca, gdzie ma pisać reportaż, dziennikarka Marta Witecka zatrzymuje się w niepozornej miejscowości Mille. Zepsuty samochód nie pozwala jechać jej dalej, a Marta zmuszona jest zostać w Mille na dłużej. Jest zdumiona dużą wrogością, jaką okazują jej miejscowi, zdeterminowani przekonać ją, aby jak najszybciej wyjechała. Nad miasteczkiem ciąży bowiem klątwa, według której liczba mieszkańców nie może być nigdy większa niż tytułowy tysiąc. Inaczej konsekwencje mogą być straszliwe…
Dagmara Andryka naśmiewa się trochę z małomiasteczkowej mentalności i społeczności, które wciąż są w stanie uwierzyć w zabobony i przesądy. Tworzy świetne, bardzo ważne dla opowieści tło: tajemnicze miasteczko, pełne niesamowitych bohaterów. Każdy z nich jest tajemniczy, nieprzewidywalny, każdy wydaje się skrywać przysłowiowy szkielet w szafie. Ale który mówi prawdę? Kto jest zły, a kto dobry? I co najważniejsze: czy nad Mille naprawdę tkwi klątwa? Książka Andryki to przyjemna gra domysłów, świetnie poprowadzona, dzięki pomysłowości i talentowi samej autorki. Do samego końca nie wiadomo jaka jest prawda, do samego nie wiadomo też czy czytamy powieść kryminalną czy może jednak jakiś horror. A to tylko potęguje przyjemność czytania. Cudownie spędzony czas nad czytaniem. Fajnie byłoby zrobić z tego jakiś dobry film.
Tysiąc, Dagmara Andryka, wydawnictwo Prószyński.
Nie ma chyba takiego czytelnika na świecie, który nie będzie w stanie przewidzieć końca tej powieści. Po prostu nie ma. Wszyscy, a może raczej wszystkie wiemy, że całość prowadzi do nieuchronnego happy endu, poprzedzanego rozwijającym się powoli romansem głównych bohaterów.
Maryli
nie da się nie lubić. Celne uwagi, błyskotliwe spostrzeżenia i typowe,
impulsywne kobiece zachowania sprawiają, że z kobietą z łatwością
utożsamią się czytelniczki, albo też uznają ją za swoją najlepszą
przyjaciółkę. Jedno albo drugie, innej opcji nie ma.
Więcej...
Ta książka jest odmienna od tego, do czego przyzwyczaił nas Billingham. Nie ma tutaj idealnego detektywa. Nie ma idealnego śledztwa, nie ma wyjątkowo intuicyjnego detektywa. Jest też znacznie mniej depresyjnie.
Więcej...
Kocham tę książkę. Śmiałam się, płakałam, przejmowałam wydarzeniami z życia kolejnych bohaterów. Dlaczego się śmiałam? Bo Izabela Pietrzyk ma tą wyjątkową zdolność do barwnych, celnych dialogów, przezabawnych komentarzy i ripost, które wygłaszają bohaterki jej książki.
Więcej...
A rzeczywistość tej książki jest ponura. Wymiana atomowych ciosów zamieniła świat w radioaktywną pustynię – no, niezupełnie pustynię, bo łażą po niej rozmaite zwierzęta mutanty, dość niemiłe i nachalne. Nieliczne ocalałe jednostki kryją się w podziemiach – pierwsza książka z cyklu rozgrywa się w moskiewskim metrze, ta w wojskowej podziemiach pod Kaliningradem.
Więcej...
Ta książka tchnie takimi emocjami, że naprawdę trudno jest nie podejrzewać, że oto może przyszło nam czytać prawdziwą historię. Może nie samej autorki, ale historię zasłyszaną, opowiedzianą, gdzieś przez kogoś, kto przeszedł przez koszmar głównej bohaterki.
Więcej...
Samej autorce z pewnością trudno jest odmówić wnikliwych przemyśleń, refleksji na temat straty, tak wielkiej, że życie wydaje się mieć zupełnie inny, być może nawet skończony wymiar. Jak wielka musi być strata całego świata i wszelkiego oparcia, jakie znamy w życiu?
Więcej...
Autorka brutalnie opisuje kolejne miesiące życia. Odnalezienie zwłok najbliższych, niektórych nawet kilka miesięcy po fali. Wartę rodziny, przerażonej (całkiem słusznie), że Sonali będzie chciała targnąć się na swoje życie.
Więcej...
Pierwsze, niezmiernie pozytywne przesłanie tej książki: nigdy nie jest za późno. Chociaż bohaterki książki dzieli wiele lat i równie wiele kilogramów, obie zaczynają w zasadzie od nowa. Obie mają życie dalekie od tego, jakie kiedyś sobie wymarzyły.
Więcej...
Ta historia urodziła się w głowie bardzo młodej autorki, trudno jest więc oczekiwać dorosłej, emocjonalnie głębszej powieści. Milena Malek ma 14 lat pewnie w jej słowach lepiej odnajdą się jej rówieśnicy.
Więcej...
Nie patrzcie na romantyczną okładkę! To doskonały, perfekcyjnie napisany i jeszcze lepiej poprowadzony kryminał, z mojego ulubionego działu kryminałów nieudziwnionych. Nie ma elementów science fiction, sensacyjnych czy jakichkolwiek innych!
Więcej...
To książka wyjątkowa, jakich mało na tym świecie. Gdyby w swoim czasie przeczytał ją prezydent Bush, może chociaż na minutę zastanowiłby się, jakie konsekwencje na normalnych ludziach może mieć jego bezsensowna wojna w Iraku.
Więcej...
Cenię
sobie tę powieść przede wszystkim za to, że - w przeciwieństwie do
innych, schematycznych romansów - bohaterowie nie mają lat dwudziestu,
maksymalnie trzydziestu. Timmie ma 46 lat, Jean – Charles jest już po
pięćdziesiątce. I bardzo dobrze!
Więcej...
Magdalena Zimny – Louis tka swoją opowieść z malutkich przypadków, składając ją w jedną, przepiękną, życiową opowieść o szukaniu swojego miejsca na świecie. Czy powinno się ono ograniczać do najbliższych stron?
Więcej...
Mam szczerą nadzieję, że po tę powieść sięgną jacyś nasi filmowcy i zrobią z niej doskonały hit do kina. Aż się prosi. Dosyć już martyrologicznych gniotów, na które siłą zagania się dzieci w szkołach. Prosimy o Ciszewskiego.
Więcej...
Studentnews.pl