Papierowy chłopiec
Doskonały kryminał, ale też bardzo smutna (w dobrym sensie tego słowa) i bardzo poruszająca książka. Najlepsze na świecie mistrzowskie słowa najlepszej z najlepszych współczesnych pisarek. To jedna z tych książek, które wstrząsną, poruszą i nie pozostawią obojętnym. Na długo.
Chociaż przyznać trzeba, że Kristina Ohlsson doskonale dowiodła swoich umiejętności już w poprzedniej swojej powieści. „Wyścig z czasem” był jednoznacznym dowodem na to, że autorka potrafi pisać najlepsze książki na świecie, doskonale stopniować napięcie, serwować swoim czytelnikom finał, jakiego nigdy by się nie spodziewali i na długo zostawać w pamięci. Tym razem nie będzie inaczej, także dlatego, że kolejna powieść jest powiązana właśnie z Wyścigiem.
Stara legenda o Papierowym Chłopcu opowiadana jest wśród ludności żydowskiej. Papierowy Chłopiec porywa dzieci i rozszarpuje je na kawałki. Legenda jest tylko starą opowieścią, dopóki w szwedzkiej gminie żydowskiej nie ginie brutalnie dwóch dziesięciolatków. Chwilę wcześniej zastrzelona zostaje miejscowa nauczycielka. Odżywają mity, stare urazy, na jaw wychodzą tajemnice. Czy obie zbrodnie są powiązane? Fredrika Bergman i Alex Recht ruszają do kolejnego śledztwa, nie spodziewając się jego wyjątkowo dramatycznych konsekwencji…
Taką książkę trzeba czytać bardzo uważnie. Ohlsson utkała swoją książkę niczym pajęczynę, z małych, pozornie niewidocznych i nieistotnych nitek, które razem tworzą doskonałą, iskrzącą się sieć. Dużo jest tutaj bohaterów, jeszcze więcej wątków i niespodziewanych skrętów akcji. Ohlsson zmienia chronologię wydarzeń, dawkuje napięcie. Nie można opuścić ani jednej strony, ani jednego akapitu. Dopiero tak zrozumiemy całą opowieść i dostrzeżemy wielkość całej powieści, świetnie poprowadzonej, takiej z zupełnie niespodziewanym zakończeniem. To smutna, poruszająca opowieść o wielkiej stracie, zemście i jeszcze większej samotności. To też jedna z tych książek, które poruszają jeszcze na długo po tym jak dotrzemy do ostatniej strony. Jeśli następna książka Ohlsson będzie jeszcze lepsza, to czytelników czeka wstrząs emocjonalny.
M.D.
Na okładce wyczytałam, że „"Idealne życie" potwierdza nieprzeciętny talent Kołczewskiej do ukazywania ludzi w sytuacjach niby-codziennych, a tak naprawdę ekstremalnych.” I to niewątpliwie prawda, chociaż nie całkowita.
Więcej...
Cenię
sobie tę powieść przede wszystkim za to, że - w przeciwieństwie do
innych, schematycznych romansów - bohaterowie nie mają lat dwudziestu,
maksymalnie trzydziestu. Timmie ma 46 lat, Jean – Charles jest już po
pięćdziesiątce. I bardzo dobrze!
Więcej...
Siłą
tej książki jest bezosobowy stosunek autorki do całej historii. Stoi na
drugim planie, pokazuje, nie angażuje się emocjonalnie. To dlatego
całość osiąga wyjątkowy wymiar.
Więcej...
Mam szczerą nadzieję, że po tę powieść sięgną jacyś nasi filmowcy i zrobią z niej doskonały hit do kina. Aż się prosi. Dosyć już martyrologicznych gniotów, na które siłą zagania się dzieci w szkołach. Prosimy o Ciszewskiego.
Więcej...
To urocza, ładnie napisana książka i wyjątkowo ciekawa, za co na pewno też należy docenić Christinę Lamb, reporterkę piszącą o Pakistanie i Afganistanie. Drobiazgowa w opisach, przekonująca szczegółami.
Więcej...
O niechlubnej części amerykańskiej historii przypomina Diane Chamberlain, tworząc wyjątkową społeczną powieść, przygniatającą mocną ręką emocji, głęboko poruszającą, aż do samej kości.
Więcej...
Autorka brutalnie opisuje kolejne miesiące życia. Odnalezienie zwłok najbliższych, niektórych nawet kilka miesięcy po fali. Wartę rodziny, przerażonej (całkiem słusznie), że Sonali będzie chciała targnąć się na swoje życie.
Więcej...
To książka wyjątkowa, jakich mało na tym świecie. Gdyby w swoim czasie przeczytał ją prezydent Bush, może chociaż na minutę zastanowiłby się, jakie konsekwencje na normalnych ludziach może mieć jego bezsensowna wojna w Iraku.
Więcej...
Pierwsze, niezmiernie pozytywne przesłanie tej książki: nigdy nie jest za późno. Chociaż bohaterki książki dzieli wiele lat i równie wiele kilogramów, obie zaczynają w zasadzie od nowa. Obie mają życie dalekie od tego, jakie kiedyś sobie wymarzyły.
Więcej...
Ta książka jest odmienna od tego, do czego przyzwyczaił nas Billingham. Nie ma tutaj idealnego detektywa. Nie ma idealnego śledztwa, nie ma wyjątkowo intuicyjnego detektywa. Jest też znacznie mniej depresyjnie.
Więcej...
Nie wiem dlaczego Nora Roberts zdecydowała się pisać te futurystyczne kryminały pod pseudonimem. Czy miałoby to wpływ na sprzedaż? W końcu sama Roberts ma rzesze fanów na całym świecie, takich którzy sięgną po każdą książkę sygnowaną jej nazwiskiem.
Więcej...
Kocham tę książkę. Śmiałam się, płakałam, przejmowałam wydarzeniami z życia kolejnych bohaterów. Dlaczego się śmiałam? Bo Izabela Pietrzyk ma tą wyjątkową zdolność do barwnych, celnych dialogów, przezabawnych komentarzy i ripost, które wygłaszają bohaterki jej książki.
Więcej...
Samej autorce z pewnością trudno jest odmówić wnikliwych przemyśleń, refleksji na temat straty, tak wielkiej, że życie wydaje się mieć zupełnie inny, być może nawet skończony wymiar. Jak wielka musi być strata całego świata i wszelkiego oparcia, jakie znamy w życiu?
Więcej...
Nie patrzcie na romantyczną okładkę! To doskonały, perfekcyjnie napisany i jeszcze lepiej poprowadzony kryminał, z mojego ulubionego działu kryminałów nieudziwnionych. Nie ma elementów science fiction, sensacyjnych czy jakichkolwiek innych!
Więcej...
Doskonała w swoim fachu scenarzystka Agnieszka Krakowiak-Kondracka wie, jak napisać powieść dla powszechnego (w dobrym sensie tego słowa) czytelnika, spragnionego pocieszenia, rozrywki i przyjemności literackiej. Jest w tym temacie doskonała.
Więcej...
