Papierowy chłopiec
Doskonały kryminał, ale też bardzo smutna (w dobrym sensie tego słowa) i bardzo poruszająca książka. Najlepsze na świecie mistrzowskie słowa najlepszej z najlepszych współczesnych pisarek. To jedna z tych książek, które wstrząsną, poruszą i nie pozostawią obojętnym. Na długo.
Chociaż przyznać trzeba, że Kristina Ohlsson doskonale dowiodła swoich umiejętności już w poprzedniej swojej powieści. „Wyścig z czasem” był jednoznacznym dowodem na to, że autorka potrafi pisać najlepsze książki na świecie, doskonale stopniować napięcie, serwować swoim czytelnikom finał, jakiego nigdy by się nie spodziewali i na długo zostawać w pamięci. Tym razem nie będzie inaczej, także dlatego, że kolejna powieść jest powiązana właśnie z Wyścigiem.
Stara legenda o Papierowym Chłopcu opowiadana jest wśród ludności żydowskiej. Papierowy Chłopiec porywa dzieci i rozszarpuje je na kawałki. Legenda jest tylko starą opowieścią, dopóki w szwedzkiej gminie żydowskiej nie ginie brutalnie dwóch dziesięciolatków. Chwilę wcześniej zastrzelona zostaje miejscowa nauczycielka. Odżywają mity, stare urazy, na jaw wychodzą tajemnice. Czy obie zbrodnie są powiązane? Fredrika Bergman i Alex Recht ruszają do kolejnego śledztwa, nie spodziewając się jego wyjątkowo dramatycznych konsekwencji…
Taką książkę trzeba czytać bardzo uważnie. Ohlsson utkała swoją książkę niczym pajęczynę, z małych, pozornie niewidocznych i nieistotnych nitek, które razem tworzą doskonałą, iskrzącą się sieć. Dużo jest tutaj bohaterów, jeszcze więcej wątków i niespodziewanych skrętów akcji. Ohlsson zmienia chronologię wydarzeń, dawkuje napięcie. Nie można opuścić ani jednej strony, ani jednego akapitu. Dopiero tak zrozumiemy całą opowieść i dostrzeżemy wielkość całej powieści, świetnie poprowadzonej, takiej z zupełnie niespodziewanym zakończeniem. To smutna, poruszająca opowieść o wielkiej stracie, zemście i jeszcze większej samotności. To też jedna z tych książek, które poruszają jeszcze na długo po tym jak dotrzemy do ostatniej strony. Jeśli następna książka Ohlsson będzie jeszcze lepsza, to czytelników czeka wstrząs emocjonalny.
M.D.
Pierwsze, niezmiernie pozytywne przesłanie tej książki: nigdy nie jest za późno. Chociaż bohaterki książki dzieli wiele lat i równie wiele kilogramów, obie zaczynają w zasadzie od nowa. Obie mają życie dalekie od tego, jakie kiedyś sobie wymarzyły.
Więcej...
Kocham tę książkę. Śmiałam się, płakałam, przejmowałam wydarzeniami z życia kolejnych bohaterów. Dlaczego się śmiałam? Bo Izabela Pietrzyk ma tą wyjątkową zdolność do barwnych, celnych dialogów, przezabawnych komentarzy i ripost, które wygłaszają bohaterki jej książki.
Więcej...
Intryg w tej książce nie brakuje. Jest sprawa śledztwa prowadzonego przez Łukasza i jego współpracowników. Jest ta związana z niejasną, pełną mrocznych sekretów przeszłością Justyny. A jakby tego było mało, dochodzi jeszcze teraźniejszy wątek niejasnych interesów w pracy Justyny.
Więcej...
Zdumiewający jest język, którym napisana jest ta książka. Momentami znowu przypominający peerelowskie kryminały, momentami fragmenty z ulotek reklamowych. Czasem autor zaskoczy nas niecodziennym zastosowaniem jakiegoś słowa w nieprzynależnym mu znaczeniu. Wszyscy mówią pełnymi zdaniami, starannie doprecyzowują to, co mają na myśli, tak samo też postępuje autor, który nie unika wskazywania na intencje swoich postaci, podpowiadając nam np. że właśnie zażartowali.
Więcej...
O niechlubnej części amerykańskiej historii przypomina Diane Chamberlain, tworząc wyjątkową społeczną powieść, przygniatającą mocną ręką emocji, głęboko poruszającą, aż do samej kości.
Więcej...
Ta książka tchnie takimi emocjami, że naprawdę trudno jest nie podejrzewać, że oto może przyszło nam czytać prawdziwą historię. Może nie samej autorki, ale historię zasłyszaną, opowiedzianą, gdzieś przez kogoś, kto przeszedł przez koszmar głównej bohaterki.
Więcej...
Nie ma chyba takiego czytelnika na świecie, który nie będzie w stanie przewidzieć końca tej powieści. Po prostu nie ma. Wszyscy, a może raczej wszystkie wiemy, że całość prowadzi do nieuchronnego happy endu, poprzedzanego rozwijającym się powoli romansem głównych bohaterów.
A rzeczywistość tej książki jest ponura. Wymiana atomowych ciosów zamieniła świat w radioaktywną pustynię – no, niezupełnie pustynię, bo łażą po niej rozmaite zwierzęta mutanty, dość niemiłe i nachalne. Nieliczne ocalałe jednostki kryją się w podziemiach – pierwsza książka z cyklu rozgrywa się w moskiewskim metrze, ta w wojskowej podziemiach pod Kaliningradem.
Więcej...
Rzecz zaczyna się dosyć niewinnie, w początkach Nowego Jorku. Włamywacz Peter Lake zakochuje się z wzajemnością w umierającej na gruźlicę i bardzo zamożnej Beverly. Nowym Jorkiem rządzą gangi, a przywódca jednego z nich usiłuje zabić Petera Lake’a.
Więcej...
Samej autorce z pewnością trudno jest odmówić wnikliwych przemyśleń, refleksji na temat straty, tak wielkiej, że życie wydaje się mieć zupełnie inny, być może nawet skończony wymiar. Jak wielka musi być strata całego świata i wszelkiego oparcia, jakie znamy w życiu?
Więcej...
Cenię
sobie tę powieść przede wszystkim za to, że - w przeciwieństwie do
innych, schematycznych romansów - bohaterowie nie mają lat dwudziestu,
maksymalnie trzydziestu. Timmie ma 46 lat, Jean – Charles jest już po
pięćdziesiątce. I bardzo dobrze!
Więcej...
Ta książka jest odmienna od tego, do czego przyzwyczaił nas Billingham. Nie ma tutaj idealnego detektywa. Nie ma idealnego śledztwa, nie ma wyjątkowo intuicyjnego detektywa. Jest też znacznie mniej depresyjnie.
Więcej...
Mam szczerą nadzieję, że po tę powieść sięgną jacyś nasi filmowcy i zrobią z niej doskonały hit do kina. Aż się prosi. Dosyć już martyrologicznych gniotów, na które siłą zagania się dzieci w szkołach. Prosimy o Ciszewskiego.
Więcej...
Doskonała w swoim fachu scenarzystka Agnieszka Krakowiak-Kondracka wie, jak napisać powieść dla powszechnego (w dobrym sensie tego słowa) czytelnika, spragnionego pocieszenia, rozrywki i przyjemności literackiej. Jest w tym temacie doskonała.
Więcej...
Autorka brutalnie opisuje kolejne miesiące życia. Odnalezienie zwłok najbliższych, niektórych nawet kilka miesięcy po fali. Wartę rodziny, przerażonej (całkiem słusznie), że Sonali będzie chciała targnąć się na swoje życie.
Więcej...
