Autobiografia Dennisa Rodmana: Powinienem być już martwy

17 kwietnia 2013 roku nakładem Wydawnictwa SQN do księgarń trafi autobiografia Dennisa Rodmana, pt.: Powinienem być już martwy. Książka jest wspólnym dziełem Rodmana i dziennikarza sportowego Jacka Isenhoura. Dennis Rodman powrócił na pierwsze strony gazet dzięki skandalom - pokazał się na premierze swojej autobiografii w sukni ślubnej i makijażu, oraz chwalił się znajomością z północnokoreańskim przywódcą. Bez wątpienia może być uznany za celebrytę, ale nie można zapomnieć, że jest również jednym z najbardziej utytułowanych koszykarzy NBA.

Dennis był zdecydowanie tym typem człowieka, którego w walce chciało się mieć po swojej stronie
- Michael Jordan

Dennis Rodman. Powinienem już być martwy
Denis Rodman: I Should Be Dead by Now

Autor: Dennis Rodman, Jack Isenhour
Tłumaczenie: Michał Rutkowski
Język oryginału: angielski
Wydawnictwo: SQN
Liczba stron: 352
Data wydania: 17 kwietnia 2013
ISBN: 978-83-63248-87-1
Cena: 39,90 zł

Powinienem być już martwy to szczera, czasem skandalizująca, kronika Rodmana, która trzyma czytelnika w napięciu niczym dobry thriller. To także historia człowieka, którego życie pełne było niespodziewanych zwrotów akcji.

Rodman zwierza się ze swoich myśli samobójczych, opowiada o wewnętrznej przemianie na parkingu pod halą Detroit Pistons, o szaleństwach w San Antonio Spurs, najlepszych latach kariery w Chicago Bulls, nieudanych epizodach w Los Angeles Lakers i Dallas Mavericks, i o marzeniach o powrocie do NBA. Książka opisuje także toksyczne relacje z matką i siostrami, romans z Madonną, nieudane małżeństwo z Carmen Elektrą i trudny związek z Michelle Rodman.

Jasne, był impulsywny i niemądry. Tak, nie cierpiał treningów i pracy zgodnie z harmonogramem. Kiedy jednak rozpoczynała się gra, nikt nie rywalizował z większą zaciętością. Ostatecznie Rodman zakończył karierę z pięcioma mistrzowskimi pierścieniami.
- Charley Rosen, FoxSports.com

Informacja o autorze:
Dennis Rodman siedem razy zdobył tytuł najlepiej zbierającego zawodnika i został włączony do Koszykarskiej Galerii Sławy im. Naismitha. W swojej czternastoletniej karierze wywalczył pięć mistrzowskich pierścieni NBA (w roku 1989 i 1990 z Detroit Pistons, a w latach 1996-1998 z Chicago Bulls). Dwukrotnie został wybrany Obrońcą Roku (1990, 1991). Rozegrał ponad 900 spotkań w lidze NBA ze średnią liczbą punktów na mecz wynoszącą 7, a zbiórek 13.

JACK ISENHOUR ukończył West Point i został odznaczony jako weteran wojny w Wietnamie. Jako student Akademii Wojskowej grał w pierwszym składzie drużyny Boba Knighta. Doświadczenie to opisał w swej pierwszej książce. Po opuszczeniu armii zdobył tytuł magistra komunikacji społecznej na Uniwersytecie Tennessee, a później rozpoczął karierę dziennikarza telewizyjnego.

Wydawca w Polsce:
Sine Qua Non - Wydawnictwo SQN powstało w połowie 2010 roku. Ideą, która przyświecała założycielom jest publikowanie książek "z pasją". Dla jednych pasją jest piłka nożna, dla innych film, trzeci interesuje się sztuką współczesną a jeszcze kolejny po prostu literaturą. Jednak każdy z nich ma możliwość dzielić się swoją pasją właśnie poprzez książkę.

W oparciu o te założenia działa Sine Qua Non. Wśród pozycji, które ukazały się nakładem wydawnictwa można znaleźć książki o piłce nożnej, sztuce współczesnej, serialowe oraz inne, które są realizacją pasji.

Strona www: www.wsqn.pl

Chicago, rok 1998, mój trzeci sezon z Bulls. Byłem na fali. Byłem drugim najpopularniejszym koszykarzem w NBA, zaraz za gościem, który nazywał się Michael Jordan. Dostawałem dziesiątki telefonów dziennie - od instytucji charytatywnych, od agencji reklamowych, od producentów - każdy chciał kawałek mnie. Miałem agenta, ochroniarzy, miałem też swoich przydupasów. Miałem ferrari, garaż pełen motocykli a nawet autokar, jak gwiazdy rocka, żeby móc wieczorami jeździć razem z kumplami od klubu do klubu. Nawet nie wiem, ile wtedy zarabiałem - miliony. Ale wydawałem wszystko - natychmiast.
Może wycieczka do Vegas? Wynajmujemy prywatny odrzutowiec. Może nowy samochód? Super, w takim razie bentley. Twoja dziewczyna chce nową kieckę? Biżuterię? Nowe cycki? Nie ma, kurwa, sprawy. Ja za to wszystko zapłacę. I jeszcze za kilka innych rzeczy.
Żyłem zgodnie z dewizą "za dużo to wciąż za mało".
Tymczasem stawałem się coraz bardziej sławny. Kurwa, nawet Barbara Walter[1], Barbara-pierdolona-Walters, błagała mnie o wywiad. Jak to się stało, że ten chudy były woźny znikąd stał się nagle najgorętszym towarem na mieście? Wszystko zaczęło się na parkingu w Detroit.
Jeśli ktoś jeszcze nie zna tej historii, niech posłucha. Któregoś ranka, wiosną 1993 roku, po siedmiu latach spędzonych w Detroit Pistons, zamknąłem się w swoim pick-upie na parkingu pod halą The Palace w Auburn Hills w Detroit. Na kolanach trzymałem strzelbę i zastanawiałem się, czy nie powinienem palnąć sobie w łeb.
Mnóstwo myśli krążyło mi po głowie. Trener Chuck Daly, który był dla mnie jak ojciec, odszedł z klubu, wywalili go. Mistrzowska drużyna z Detroit zaczęła się stopniowo rozpadać. Moja córka Alexis mieszkała tysiące mil stąd - w Kalifornii. Moja była żona, małżeństwo z którą trwało dokładnie osiemdziesiąt dwa dni, zdecydowała, że chce mnie wyrzucić z ich życia. Spełniłem większość marzeń związanych z koszykówką - tytuły mistrzowskie, kilka tytułów dla najlepiej zbierającego i dla najlepszego obrońcy, i cierpiałem na ciężki syndrom nazywany "i to by było na tyle?". Co gorsza prawdziwy Dennis Rodman gdzieś się po drodze zagubił, podczas gdy ja próbowałem zostać grzecznym chłopcem z plakatów NBA. Podjąłem decyzję, że muszę to zmienić, i odłożyłem strzelbę. Postanowiłem, że od teraz będę robił tylko to, na co mam ochotę i kiedy mam ochotę. Dawny "Dennis", dziwoląg z Oak Cliff w Dallas nie żyje, narodził się "Dennis Rodman". Wtedy jeszcze nie wiedziałem, co to znaczy. Zasnąłem. O świcie pojawili się gliniarze, zaciągnęli mnie do psychiatry, który uznał, że jestem zdrowy, a media zrobiły to, co zazwyczaj w robią takich sytuacjach.
Poprosiłem w Detroit o transfer do innego klubu, wylądowałem w San Antonio i już przed rozpoczęciem sezonu wiedziałem, że "Dennis Rodman" musi mieć zajebistą fryzurę. Okazją było otwarcie nowej hali Alamodome podczas meczu przedsezonowego. Pojawiłem się z włosami ufarbowanymi na blond - kibice byli zachwyceni. Dla władz Spurs był to pierwszy znak, że z Dennisem Rodmanem dzieje się coś złego. "Ten skurwiel chyba zwariował", pomyśleli.
A ja byłem w swoim żywiole.
Już w Detroit byłem swego rodzaju celebrytą, choć nie gwiazdą - ani na parkiecie, ani poza nim. Najważniejszy był Isiah Thomas - ja nie byłem nawet najbardziej niegrzecznym z niegrzecznych chłopców. Ten honor należał do Billa "Lepiej-dzwoń-po-swojego-lekarza" Laimbeera, białego, który sprawiał, że nawet tacy rywale jak Scottie Pippen zastanawiali się, czy wejście pod kosz jest warte ryzyka, skoro może zaowocować zakończeniem kariery. Ale, czy mi się to podobało, czy nie, mój nowy kolor włosów przyciągał uwagę - zarówno publiczności, jak i całego NBA. Obok absolwenta Akademii Morskiej z wizerunkiem "Pana Kulturalnego", czyli Davida Robinsona, to ja stałem się główną atrakcją San Antonio.
To właśnie tam zrobiłem sobie też pierwszy tatuaż, co władzom NBA również się nie spodobało. Dziś już nawet nie wiem, ile ich jest, pewnie koło setki, na całych rękach, nogach, plecach, piersi, szyi, pokrywają jakieś trzy czwarte całego mojego ciała. Można z nich mniej więcej wyczytać historię mojego życia - pierwszym był wizerunek mojej córki Alexis na lewym przedramieniu, jeden z kolejnych - po prawej stronie szyi - zrobiłem w hołdzie dla mojej obecnej żony, Michelle.
Wszyscy się wtedy jarali tymi fryzurami i tatuażami. Dzięki wyznaczającemu nowe trendy Dennisowi Rodmanowi dziś nikt już nie zwraca na to uwagi. W wywiadzie dla "New York Timesa" powiedziałem: "Dziś nawet nudni biali kolesie mają tatuaże". Nie wspominam o tych śliczniutkich młodych laskach z dobrych domów, które tatuują kwiatki na swoich śliczniutkich tyłeczkach.
Po latach nawet NBA zaczęła podchodzić do moich włosów z humorem. Kiedyś na ich stronie internetowej pojawiły się statystyki wygranych i przegranych meczów Spurs, w zależności od tego, jaki kolor włosów akurat miałem (zdecydowanym zwycięzcą był blond 35-14). Jeśli chodzi o tatuaże, to polecam książkę In the Paint: Tattoos of the NBA[2], według której wytatuowana jest ponad połowa ligi. Fajną kolekcję tatuaży ma Rasheed Wallace z Detroit[3]. Fryzura? Cokolwiek przyjdzie wam do głowy. Ben Wallace, też z Detroit, zmienia uczesanie z meczu na mecz - raz ma gigantyczne afro (twierdzi, że nie obcinał włosów od pięciu lat), kiedy indziej bardzo obecnie popularne w NBA warkoczyki plecione przy głowie. Chyba Allen Iverson je wylansował.
Moje fryzury i tatuaże wkurzały wierchuszkę NBA ale stanowiły też pierwszy krok do przeniesienia Dennisa Rodmana ze świata profesjonalnej koszykówki do masowej świadomości Amerykanów. Nie żeby mi na tym zależało. Nie szukałem sławy. Chciałem tylko być "Dennisem".
Ten pierwszy rok ze Spurs w ogóle był niezły, miałem wtedy okazję zaznać krajowej - gdzie tam krajowej - światowej sławy, bo przez sześć miesięcy byłem z Madonną. Jeśli wczytacie się w doniesienia mediów, to pomyślicie, że chodziło tam przede wszystkim o Madonnę - byłem rzekomo jej nową zabawką. Ale było w tym coś znacznie poważniejszego. Madonna chciała mieć ze mną dzieci.
***

Któregoś razu jestem w Las Vegas, świetnie bawię się w kasynie, nagle odbieram telefon z Nowego Jorku i jest to jeden z telefonów w stylu: "O Jezu! Ktoś umarł!". To Madonna, krzyczy do słuchawki: "Mam owulację! Mam owulację! Rusz tyłek i natychmiast przyjeżdżaj!".
Zostawiam żetony na stole, wsiadam w samolot do Nowego Jorku, lot trwa pięć godzin, robię, co trzeba. Kończymy, a ona staje na głowie, żeby wszystko ładnie spłynęło, typowe zachowanie dla laski, która próbuje zajść w ciążę. Lecę z powrotem do Vegas i wracam do gry w momencie, w którym ją przerwałem.
Niezłe, kurwa, szaleństwo.
Zaczęło się tak, że któregoś dnia w 1993 roku Madonna zadzwoniła do biura Spurs i powiedziała, że chce się ze mną skontaktować. Nie zrobiło to na mnie wielkiego wrażenia. Wiedziałem, kim jest, niespecjalnie mi pasowała jej muzyka, takie bajo bongo, nie podobały mi się jej teledyski, w zasadzie to nic mi się w niej nie podobało - cały jej wykreowany wizerunek mi nie pasował. No i nie miałem pojęcia, czego taka megagwiazda może chcieć ode mnie.
Ale okazało się, że prawdziwa Madonna jest bardzo ciekawą osobą. Miała dobrze poukładane pod sufitem. Wcale nie chodziło jej tylko o zapłodnienie - chyba po prostu chciała znaleźć męża. Zorganizowała z sześcioma przyjaciółkami specjalny komitet, nazywałem go "Mafia Madonny". Madonna siedziała pośrodku gangu, kiwała do mnie głową i pytała reszty: "Uważacie, że powinnam go poślubić? Bo wygląda mi na takiego, którego warto zatrzymać".
Czułem się jak na procesie sądowym. Nawet na te kretynki nie spojrzałem. Nikt mnie nawet nie spytał, czy ja się zamierzam żenić. "Mafii Madonny" pomysł się spodobał, ale kazałem im się bujać. Nie kochałem jej. Poza tym wiedziałem, że jeśli poślubię Madonnę, to moja kariera zejdzie na drugi plan. Madonna była całym pierdolonym przemysłem rozrywkowym. Jest jak General Motors.
Patrząc wstecz, zastanawiam się, co by się stało, gdybyśmy jednak spróbowali. Wyobrażacie to sobie? Niegrzeczna dziewczynka i naprawdę niegrzeczny chłopiec. Bylibyśmy najgorętszą parą wszech czasów, parą którą wszyscy chcą zobaczyć, o której chcą czytać. Raj dla paparazzich. Codziennie wszyscy by rozkminiali: "Ciekawe, co oni dzisiaj robią?" "Co się dzieje?" "Kto kogo bzyka?". I tego typu gówna.
Madonna i Dennis, Dennis i Madonna, MaDennis, Denonna, jeden skandal za drugim. Dennis robi to, Madonna robi tamto. Ja pierdzielę, przy nas nawet Brad i ta laska, jak ona się nazywa, Jolie, wyglądaliby jak leszcze.
Najdziwniejszy w moim związku z Madonną był być może moment, kiedy zdałem sobie sprawę, że ona wcale nie jest ważniejsza ode mnie. Kiedy szliśmy razem ulicą, na Rodeo Drive w LA, to ona szła ze mną, a nie ja z nią. Reakcje były raczej takie: "O rany, Dennis Rodman!". A potem: "O, i Madonna". Zawsze w takiej kolejności. Ona była dla paparazzich starym newsem. Ja - świeżym towarem.
Jeden z moich kolegów z Detroit twierdzi, że cały mój marketingowy sukces był efektem pomysłów, które pojawiły się, kiedy spędzałem czas z Madonną (ale uwierzcie, naprawdę nie poświęcaliśmy zbyt wiele czasu na gadki o marketingu).
Tak naprawdę to zacząłem farbować włosy pół roku przed naszym pierwszym spotkaniem. Reakcja na moje kolorowe fryzury była natychmiastowa - niektórzy zaczęli mówić, że jestem geniuszem marketingu. Fajnie. Tyle, że wtedy to naprawdę nie miało nic wspólnego z marketingiem.

***

Którejś nocy byłem z jakąś młodą panną w sypialni mojego prywatnego rockandrollowego autokaru. George był na zewnątrz i patrzył na autobus, który kołysał się niczym - jak to mówił - statek na morzu. Nagle kołysanie ustało, zdecydowanie za wcześnie, biorąc pod uwagę wcześniejsze obserwacje George'a, więc wpadł do środka, żeby sprawdzić, co się stało. Panienka była w łazience, kompletnie naga. "Hej, jestem goła!", krzyknęła. "Zamknij się, kurwa!", odpowiedział George, sprawdzając, co się ze mną dzieje. Siedziałem na łóżku, ze zwieszoną głową i sterczącym w pełnym wzwodzie fiutem podpierającym brodę (tak przynajmniej twierdzi George). Potrząsnął mną i zobaczył, że oddycham.
Dziewczyna powiedziała mu, że musiałem przedawkować. George się obruszył: "Bzdury, po prostu skuł się do nieprzytomności". Wiedział, że nie biorę narkotyków. Laska zauważyła, że przecież facetom nie stoi, kiedy urywa im się film. George uciął: "Temu facetowi stoi". Zadzwonił po drugiego ochroniarza, facet natychmiast wszedł do sypialni. "Hej, jestem goła!", krzyknęła dziewczyna. "Zamknij się, kurwa!", odpowiedział.
George postanowił mnie ubrać i zaciągnąć do hotelu. Założyli mi luźne bokserki, koszulę, klapki, ale za cholerę nie byli w stanie poradzić sobie z moim członkiem, który tworzył jakiś gigantyczny namiot na środku gaci. Co jest, do cholery? Kiedy tak ciągnęli mnie przez środek autobusu, obudziłem się. Nie byłem w stanie sam iść, ledwo mówiłem, ale chciałem zostać z tą laską. Chciałem dalej imprezować. "Jasne, nie ma sprawy - zgodził się George. - Ale najpierw powiedz, Dennis, jak się nazywa ryba stanowa na Hawajach?"
Tak to już jest, kiedy przeżywasz każdy dzień jak Sylwester - mnóstwo zabawy, mnóstwo fajnych anegdotek. Żyłem tak przez prawie dziesięć lat. Ale po jakimś czasie - po dłuższym czasie - zaczęło do mnie docierać, że po Sylwestrze nadchodzi pierwszy dzień Nowego Roku.
Dzień, który przesypiałem.

***

Kilka miesięcy po zakończeniu sezonu 1995/96 (Byki zdobyły wtedy tytuł mistrzowski, wygrywając w sześciu meczach z Seattle Supersonics, a ja mogłem poszczycić się piątym tytułem najlepiej zbierającego w lidze) wystąpiłem w show u Davida Lettermana i Howarda Sterna i ogłosiłem, że się żenię. Nie powiedziałem, z kim, ale od razu zaczęły się plotki, że chodzi o Stacy Yarborough, nowojorską striptizerkę, z którą wtedy chodziłem. Nieważne, zaprosiłem dziennikarzy na spotkanie z czytelnikami w Barnes and Noble w Nowym Jorku i obiecałem, że tam ujawnię tajemnicę.
Na pomysł ślubu z samym sobą wpadłem w Europie, gdzie kręciłem swój pierwszy film, Ryzykanci z Jean Claudem Van Dammem. Chuj wie dlaczego. Najpierw pojawił się pomysł, a potem okazja w postaci tego podpisywania książek w Nowym Jorku. Pomyślałem, że może to dobry moment. Pomysł kiełkował powoli, ale kiedy zrealizowałem go w Nowym Jorku, w sierpniu 1996 roku, szaleństwo wymknęło się spod kontroli.
Opłaciłem przelot jakiegoś londyńskiego geniusza od makijażu, który brał trzy tysiące dolarów za godzinę, kupiłem drogą suknię (nie podpisywałem wtedy czeków, więc nie pamiętam, ile kosztowała, ale zdaniem "New York Post" dałem za nią jakieś dziesięć tysięcy). Kiedy już miałem na sobie strój, nikt nie miał wątpliwości. To było ubranie drag queen, tak bardzo drag, jak to tylko było możliwe. "New York Times" nazwał to koronkową białą suknią ślubną, z welonem ponad moimi schludnie uczesanymi, jasnopomarańczowymi włosami. Suknia była bez rękawów, bo wiem, że mam zajebiste ramiona, zdobił ją elegancki kołnierz i piękne białe rękawiczki. Dziennikarze "Timesa" zapomnieli wspomnieć o bukiecie z białych lilii. Całość prezentowała się nadzwyczaj gustownie.
Kiedy jechaliśmy windą na dół, prosto do powozu z końmi i ośmiu przepięknych druhen, które zamówiłem na tę okazję, wpadłem na mojego znajomego, Stevena Tylera z Aerosmith. To on pierwszy zobaczył mój strój. Spojrzał na mnie, zlustrował od góry do dołu. "Dennis", powiedział w końcu niskim głosem. "Steven", odparłem, próbując naśladować jego głos. "Idź, stary, będę to obserwował", rzekł.
Udało mi się jakoś wejść w tej sukni przez drzwi do autokaru, który miał mnie przewieźć do powozu z końmi. To był ostatni moment, żeby się wycofać. Wszystko, co wcześniej zrobiłem publicznie - tęczowe włosy i tatuaże w San Antonio, pełen makijaż i szal boa w Chicago - można było uznać za "dziwaczne" i "ekscentryczne". Ale to było coś innego. Ta przebieranka w babskie ciuchy, udawanie kobiety, to już nie była zabawa ani gra. To było wejście odważnym krokiem w świat homoseksualistów i walki o ich prawa, bez odwrotu. Z jakiegoś powodu nie było żadnego aktywnego sportowca płci męskiej, w żadnej dyscyplinie, nikogo, kto dokonałby coming outu. Ryzykowałem - nie wiadomo było, co z tego wyniknie.
Pierdolić to.
Wsiadłem do powozu, po czym razem z maszerującymi obok ośmioma pięknymi kobietami w smokingach ruszyłem w kierunku Piątej Alei. Na początku ludzie byli tylko zaciekawieni, nie podekscytowani. Wysiadłem z powozu jakieś pięć przecznic od księgarni, dalej poszedłem pieszo, na bosaka. Piąta Aleja to ulica otoczona wieżowcami, z poziomu ulicy wygląda jak jakiś betonowy kanion. Pamiętam, że słyszałem jakieś hałasy, z okien szarych wieżowców wyglądali gapie i głośno komentowali niecodzienny widok.
Wokół zaczęli gromadzić się gapie, ciekawi, o co to za wielka czarna kobieta w sukni ślubnej, i zamiast zajmować się swoimi sprawami, szli za mną. "O co kurwa chodzi?", kombinowali. Po czym zaczęli łączyć fakty: "Pewnie to ta laska, z którą Rodman się żeni". Zaczęli więc iść za wielką brzydką czarną dziewczyną, żeby zobaczyć, co będzie dalej. Wkrótce tłoczyły się wokół nas już setki ludzi. Kompletny chaos. Nie spodziewałem się tego, bo przecież to Nowy Jork, ci ludzie musieli widzieć już wszystko. Pomyślałem, że nawet policyjna eskorta nie byłaby w stanie okiełznać takiego tłumu. Zapanowało takie szaleństwo, że było wyłączyć ulicę z ruchu.
Policja zamknęła Piątą Aleję dla Dennisa Rodmana.
Gdy już dotarliśmy do księgarni Barnes and Noble przy Rockefeller Center, dziennikarze byli wszędzie - z dwustu reporterów i fotografów, kompletne szaleństwo.
Podpisywałem książki aż mi się paznokcie połamały. Media uznały to raczej za jakiś cyrk, niż za koniec znanej nam cywilizacji. Upiekło mi się. To, co miało być żartem, okazało się strzałem w dziesiątkę. Wprowadziłem w życie nowojorską dewizę "jeśli możesz to zrobić tutaj, możesz to zrobić wszędzie"[4]. I zrobiłem - cały czas będąc sobą.
Zły do szpiku kości zagościł na liście bestsellerów New York Timesa na dwadzieścia tygodni, sprzedało się w sumie ponad milion egzemplarzy. Mogłeś wtedy nie znać się wcale na koszykówce, ale o ile nie mieszkałeś w jaskini. mogłeś mnie kochać albo nienawidzić, ale na pewno o mnie słyszałeś. Sława była kosztem, który musiałem zapłacić za marzenia zrodzone wtedy na parkingu w Detroit.
To właśnie wtedy, podczas ostatniego roku w San Antonio i pierwszego roku w Chicago, stałem się pięknym wolnym człowiekiem. Przestałem się bać. W tym samym czasie, trochę przypadkiem, dzięki mediom, zostałem kimś więcej, niż tylko koszykarzem. Niektórzy dziennikarze nazywali mnie "wyjętym spod prawa", jakby to była jakaś wojna - Dennis Rodman przeciwko całemu światu. Ale nie o to chodziło. To była wojna "ja przeciwko mnie". Dawny, konserwatywny Dennis przeciwko nowemu, wolnemu Dennisowi.
Przed San Antonio nie miałem tyle energii, żeby wstawać i ciężko pracować, aby lepiej grać w koszykówkę. Musiałem znaleźć sobie jakiś powód, dodatkową motywację do codziennego wstawania. I znalazłem - odwiedzając kluby gejowskie, poznając wciąż nowych ludzi, robiąc wszystko to, na co pozwalała mi moja fantazja. Robiłem to dla siebie, a nie w ramach jakiegoś planu marketingowego, żeby stać się sławnym. To wyszło tylko szczęśliwie - a może nieszczęśliwie - jakby przy okazji, przypadkiem.
Dobra strona tego jest taka, że dzięki sławie będę pamiętany nie tylko jako znakomity koszykarz, ale - co może nawet ważniejsze - jako facet, który zrobił parę rzeczy, na które nikt inny się nie odważył. Ośmieliłem innych, żeby nie bali się mówić, robić, odczuwać i ubierać się tak, jak chcą.

***

Którejś nocy byliśmy z George'em w Crobar, takim fajnym klubie w Chicago, wyrwałem tam taką młodą laskę. Biała, blondynka, śliczniutka. Normalka. Zabrałbym ją do domu w Northbrook, ale było już późno, no i to całe pół godziny jazdy, poprosiłem więc George'a, żeby wynajął mi apartament w hotelu Ambassador East.
Wsiedliśmy do pick-upa, dziewczyna i ja, George prowadził, ja byłem nastukany. Szybko zauważył, że jedzie za nami ktoś w czerwonym camaro. George przejechał na kilku czerwonych światłach, kilka razy skręcił, standardowa akcja ze ścigającym cię paparazzim, i zaparkował przed hotelem. Było wpół do piątej nad ranem. Czekaliśmy na recepcji na klucze od apartamentu, kiedy George zauważył kolesia z camaro. Stał w lobby, jakieś piętnaście metrów od nas. Podszedł do niego, pokazał mu odznakę i zapytał: "Czy mogę w czymś pomóc?". "Owszem - odpowiedział koleś. To moja dziewczyna. Ta, która stoi z Rodmanem".
George kazał mu czekać. Zawrócił, żeby zagadać do panienki. Okazało się, że facet mówił prawdę. "Jak długo ze sobą jesteście?", zapytał George. Odpowiedziała: "Długo, już nawet razem mieszkamy".
Przysięgam. Nawet, kurwa, ze sobą mieszkali. Zaczęło do mnie docierać, że stary Dennis może spędzić tę noc sam. "Może lepiej będzie, jak sobie pójdziesz?", zapytałem. Panna zaczęła się wzbraniać: "Nie, nie, nie, nie, nie, chcę iść z tobą".
OK.
Było mi trochę żal faceta z czerwonego camaro ale nie na tyle, żeby pogonić tę laskę, sorry. Dałem klucze od apartamentu George'owi a on przekazał je kolesiowi. Stwierdziłem, że wezmę inny pokój. Wiecie, że koleś przyjął te klucze?
Poszliśmy z laską do pokoju, zrobiliśmy swoje. Rano George, dziewczyna i ja jedliśmy śniadanie w restauracji Third Coast, zaraz za rogiem. Kilka stolików od nas siedział ten chłopak. Poprosiłem George'a, żeby postawił mu śniadanie - tyle mogłem zrobić. Chłopak się zgodził.
Po śniadaniu dziewczyna dała mi buziaka i zostawiła numer telefonu. "Zadzwoń" - powiedziała i poszła z powrotem do swojego chłopaka. Patrzę a on wstaje i rusza w kierunku naszego stolika. Pomyślałem: o kurwa. (Nie bałem się kolesia, bałem się ewentualnego procesu).
George się podniósł, żeby zareagować jakby co, a facet wyciąga w moim kierunku rękę i mówi coś w stylu: "To prawdziwy zaszczyt pana poznać. Jest pan najfajniejszym gościem. Chicago pana naprawdę potrzebuje. Dziękuję, że jest pan sobą. Proszę się nie zmieniać".
Bez jaj.
Po czym wziął dziewczynę za rękę i ostatnie, co pamiętam, to jak idą sobie w dół Dearborn, niczym zakochane ptaszki.
Dziwne, nie? Minęło prawie osiem lat, a ja wciąż nie kumam, o co w tym chodziło.

[1] Barbara Walters - amerykańska dziennikarka telewizyjna. Prowadziła wywiady między innymi z licznymi osobistościami ze świata polityki i show-biznesu.

[2] W malunkach: Tatuaże w NBA. W tytule oryginalnym mamy do czynienia z grą słów: paint to farba oraz określenie oznaczonego innym kolorem obszaru pod koszem.

[3] Dziś Wallace gra w New York Knicks.

[4] If I can make it there, I'll make it anywhere - cytat z piosenki Franka Sinatry New York, New York.

Udostępnij

« powrót

Komentarze

Przeczytane, polecane

Recenzje książek - najczęściej czytane

Reklama - Wykorzystajmy wspólnie nasz potencjał! • Kontakt • Patronat • Praca dla studentów •