Tak książka to wywiad rzeka, długa rozmowa, którą prowadzą ze sobą Dorota Masłowska i podpytująca ją o różne sprawy Agnieszka Drotkiewicz. Piękna językowo, często zabawna. A czasem dająca jeszcze więcej.
Bardzo lubię język i sposób myślenia Doroty Masłowskiej. Każdy kontakt z tym, co napisze czy powie, uważam za spotkanie z nadnaturalnym talentem; marzę, żeby napisała książkę, którą chciałabym przeczytać. Dusza światowa to nadal nie jest ta książka, ale mimo wszystko sprawiła mi wiele przyjemności. Dla przekonanych wielbicieli twórczości Doroty Masłowskiej jest, jak sądzę, pozycją obowiązkową.
Umiejętność ciekawego pisania o każdym drobiazgu, zamieniania zwykłego zdania w literaturę – to Dorota Masłowska potrafi jak mało kto albo i nikt. Umie tak celnie i tak prawdziwie opisać scenę, uczucie, swoją myśl, tak każdą sprawę postawić do góry nogami albo w poprzek, że człowiek ciągle jest zachwycony, że można tak niestereotypowo, tak oryginalnie, a jednocześnie tak prosto i bez zadęcia (niezwykle spodobało mi się jej autookreślenie, że jest osobą niecharyzmatyczną). Jak to robi, że tak płynnie przechodzi od tonu serio do żartu i z powrotem? Lektura, tego co pisze, to jak masaż dla duszy, rehabilitacja, coaching, przestrojenie. Frajda, na bardzo wielu poziomach.
Mimo wszystko uważałam tę książkę za zupełnie zbędną. Czy nie uczciwiej byłoby, gdyby był to zwykły wywiad, z krótkim terminem spożycia? Czy to naprawdę tak aż ciekawe, co Dorota Masłowska sądzi o wsi, mieście, Facebooku, a nawet o procesie tworzenia, żeby zamieniać to w książkę? Nawet jeśli ciekawie napisane. W dodatku to, co mówi Masłowska, przerywane jest pytaniami Agnieszki Drotkiewicz – które czasem, dość boleśnie, odbiegają poziomem od odpowiedzi i przeszkadzają w rozkoszowaniu się Masłowską.
Ale kiedy doszłam do rozdziału o jedzeniu z pęknięciem, zaczęłam czytać o czasopiśmie Przyślij przepis i lukratywnościach, wątpliwości przestały mnie nękać; po prostu świetnie się bawiłam. Co i innym polecam.
Magdalena Rachwald
poleca:
Studentnews.pl